Μαρία Κετσετζοπούλου

Σε μια γνωστή εφημερίδα έγραφε πρόσφατα ότι ‘όταν μια χώρα απειλείται ταυτόχρονα από οικονομική, κοινωνική και εθνική καταστροφή, με έναν τρόπο μπορεί να αντισταθεί: Αν διαθέτει πνευματική και επιχειρηματική ελίτ, πολιτικό σύστημα και κοινωνία που μπορούν να αντέξουν, προς του κοινό τους συμφέρον, το βάρος μιας, έστω πρόσκαιρης, συμμαχίας… αν αυτοί οι τρείς παράγοντες θεωρούν την ύπαρξή τους συνδεδεμένη με την επιβίωση της χώρας στο σύνολό της’. Αν υποθέσουμε ότι η παραπάνω άποψη κρύβει μια δόση αλήθειας, αναρωτιέται εύλογα κανείς στην κρίσιμη αυτή εποχή σε τι αποσκοπεί, τι ακριβώς εξυπηρετεί η προβλεπόμενη κατάργηση/ συγχώνευση του ΕΚΚΕ, του μοναδικού δημόσιου κέντρου για κοινωνική έρευνα, και μάλιστα χωρίς κανένα (τεκμηριωμένο) οικονομικό και κοινωνικό όφελος, με μια πράξη, όπως αναφέρεται ήδη από πολλούς, αντισυνταγματική, πρόχειρη, αποσπασματική, επιστημονικά ατεκμηρίωτη… Από πολλούς αναφέρεται επίσης, η ανάγκη για την προστασία του δημόσιου, ανεξάρτητου χαρακτήρα της έρευνας και ειδικότερα, της κοινωνικής έρευνας, σε μια εποχή όπου τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται. Αυτό που θα μπορούσε να προσθέσει κανείς είναι ότι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες λειτουργούν ανεξάρτητα επιστημονικά κέντρα για κοινωνική έρευνα. Αξίζει να αναφερθούμε στην Βουλγαρία, μιά που η κατάσταση στη χώρα αυτή τελευταία συχνά συσχετίζεται με τις εξελίξεις στη χώρα μας. Παρά λοιπόν τις σημαντικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές τις τελευταίες δεκαετίες στη Βουλγαρία, πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα (περιλαμβανομένου και του Εθνικού Ινστιτούτου Κοινωνιολογίας) διατηρούν το δημόσιο χαρακτήρα τους και λειτουργούν στο πλαίσιο μιας Ανεξάρτητης Δημόσιας Ακαδημίας της επιστήμης. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, όπως αυτό κατατέθηκε για διαβούλευση, προφανώς δεν αποσκοπεί σε επιστημονικά τεκμηριωμένο και συνολικό σχεδιασμό για τον ερευνητικό ιστό και την ερευνητική στρατηγική της Ελλάδας, όπως ο νόμος ορίζει. Ειδικότερα, το άρθρο 9 που αντισυνταγματικά και αποσπασματικά προβλέπει την κατάργηση/ συγχώνευση του ΕΚΚΕ, θα αποτελέσει μια ‘συμβολή’ στην υποβάθμιση και συρρίκνωση της έρευνας και του ερευνητικού ιστού της χώρας και είναι σαφές ότι επιβάλλεται η άμεση απόσυρσή του.Μαρία Κετσετζοπούλου, Δ/ντρια Ερευνών, ΕΚΚΕ

Διοικητικό Συμβούλιο του «Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας

Προς τον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Σήμερα που τα κοινωνικά προβλήματα διογκώνονται και η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από τη φτώχεια, την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, που οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται και η οικονομική κρίση πλήττει σε μεγαλύτερο βαθμό τις γυναίκες η τριμερής κυβέρνηση αποφάσισε να καταργήσει δια της συγχωνεύσεως το ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ (ΕΚΚΕ), που επί 60 χρόνια αποτελεί το μοναδικό φορέα για την υλοποίηση ακαδημαϊκής έρευνας και τεκμηριωμένης ανάλυσης των συντελούμενων κοινωνικών αλλαγών στη χώραμας, σπαταλώντας έτσι το τεράστιο επιστημονικό κεφάλαιο που εργάζεταισε αυτό σήμερα. Επίσης, με το ίδιο άρθρο προωθείται η άρση της συνταγματικά κατοχυρωμένης μονιμότητας του υπηρετούντος ερευνητικού, επιστημονικού, τεχνικού και διοικητικού προσωπικού. Για άλλη μια φορά, μέσα από βεβιασμένες πολιτικές αποφάσεις, χωρίς δημοσιονομικό όφελος, επιχειρείται να σταματήσει το μακρόχρονα δημιουργικό έργο του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών. Ενός ανεξάρτητου και αντικειμενικού μελετητή των σύνθετων κοινωνικών προβλημάτων της χώρας μας. Το Διοικητικό Συμβούλιο του «Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας»,1920-2012.L.women-rights@otenet.gr

Ματίνα Παπαγιαννοπούλου

Διατυπώνουμε τη σοβαρή μας αντίρρηση και διαφωνία για τη σκοπιμότητα της συγχώνευσης-κατάργησης του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), η οποία πέραν των νομικών ή άλλων συνταγματικών ζητημάτων που εγείρει, αντανακλά τη βούληση της παρούσας Κυβέρνησης να αποφασίζει πρόχειρα, αναξιόπιστα και ατεκμηρίωτα σχετικά με τα ερευνητικά θέματα, χωρίς να τα συνδέει με συστηματική αξιολόγηση και ορθολογικό σχεδιασμό του ερευνητικού χώρου. Η απαξίωση ενός ανεξάρτητου φορέα, όπως είναι το ΕΚΚΕ, σηματοδοτεί μια σαφή κυνική ιδεολογική και πολιτική στροφή που χαρακτηρίζεται από την υποβάθμιση δημόσιων ερευνητικών δομών, τη συρρίκνωση του ερευνητικού δυναμικού και συνεκδοχικά από την αλλοίωση του ελεύθερου –μη χειραγωγημένου- επιστημονικού λόγου. Η υιοθέτηση μιας στάσης αφέλειας και μετριοπαθούς συζήτησης, σε μια περίοδο κρίσης, όπου η επιλογή της πολιτείας είναι να απαξιώνει ό,τι συμβάλει στην κατανόηση του κοινωνικού μας κόσμου, μας καλεί να ανοίξουμε διάλογο όχι μόνο με την πολιτική εξουσία αλλά ευρύτερα με την κοινωνία για το περιεχόμενο αυτών των ανακατατάξεων και ανασηματοδοτήσεων στο πεδίο της πολιτικής για την επιστημονική και κοινωνική έρευνα. Η πολύχρονη συνεργασία μας με το μοναδικό δημόσιο Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών μας έχει δείξει ότι αποτελεί σημαντικό και απαραίτητο εργαλείο σκέψης, διερεύνησης και παραγωγής γνώσεων για την ελληνική κοινωνία και τον ακαδημαϊκό χώρο. Για τους λόγους αυτούς, μια πολιτική συγχώνευσης/κατάργησης μοιάζει πραγματικά αντίθετη σε οποιοδήποτε επιστημονικό συλλογικό αναστοχασμό για την ωφελιμότητα της κοινωνικής έρευνας και μάλιστα σε μια ιστορική στιγμή που είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία για τον απεγκλωβισμό μας από την κατάσταση αυτή.

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΜΕΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΄΄ ΟΙ ΠΟΠΟΛΑΡΟΙ΄΄

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΄΄ΟΙ ΠΟΠΟΛΑΡΟΙ΄΄. Προτείνουμε, από την πλευρά του Σωματείου ατόμων με αναπηρίες Ζακύνθου ΄΄ΟΙ ΠΟΠΟΛΑΡΟΙ΄΄, το εδάφιο ΣΤ΄, παράγραφος 2 του υπο διαβούλευση άρθρου 11 να διατυπωθεί ως εξής:«Το ν.π.δ.δ. με την επωνυμία «Οργανισμός Δημοσίας Αντίληψης Ζακύνθου (Ο.Δ.Α.Ζ.)»,μετονομάζεται σε «ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ», με έδρα του Διοικητικού Συμβουλίου, τη Ζάκυνθο.»και τούτο διότι είναι εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να ασκείται η διοίκηση του «ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ» από Δ.Σ. του οποίου η έδρα θα βρίσκεται έξω από τον φυσικό χώρο λειτουργίας του ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ. Για το Δ.Σ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΓΡΕΚΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Ματίνα Παπαγιαννοπούλου-Ναυσικά Μοσχοβάκου

Διατυπώνουμε τη σοβαρή μας αντίρρηση και διαφωνία για τη σκοπιμότητα της συγχώνευσης-κατάργησης του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), η οποία πέραν των νομικών ή άλλων συνταγματικών ζητημάτων που εγείρει, αντανακλά τη βούληση της παρούσας Κυβέρνησης να αποφασίζει πρόχειρα, αναξιόπιστα και ατεκμηρίωτα σχετικά με τα ερευνητικά θέματα, χωρίς να τα συνδέει με συστηματική αξιολόγηση και ορθολογικό σχεδιασμό του ερευνητικού χώρου. Η απαξίωση ενός ανεξάρτητου φορέα, όπως είναι το ΕΚΚΕ, σηματοδοτεί μια σαφή κυνική ιδεολογική και πολιτική στροφή που χαρακτηρίζεται από την υποβάθμιση δημόσιων ερευνητικών δομών, τη συρρίκνωση του ερευνητικού δυναμικού και συνεκδοχικά από την αλλοίωση του ελεύθερου –μη χειραγωγημένου- επιστημονικού λόγου. Η υιοθέτηση μιας στάσης αφέλειας και μετριοπαθούς συζήτησης, σε μια περίοδο κρίσης, όπου η επιλογή της πολιτείας είναι να απαξιώνει ό,τι συμβάλει στην κατανόηση του κοινωνικού μας κόσμου, μας καλεί να ανοίξουμε διάλογο όχι μόνο με την πολιτική εξουσία αλλά ευρύτερα με την κοινωνία για το περιεχόμενο αυτών των ανακατατάξεων και ανασηματοδοτήσεων στο πεδίο της πολιτικής για την επιστημονική και κοινωνική έρευνα. Η πολύχρονη συνεργασία μας με το μοναδικό δημόσιο Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών μας έχει δείξει ότι αποτελεί σημαντικό και απαραίτητο εργαλείο σκέψης, διερεύνησης και παραγωγής γνώσεων για την ελληνική κοινωνία και τον ακαδημαϊκό χώρο. Για τους λόγους αυτούς, μια πολιτική συγχώνευσης/κατάργησης μοιάζει πραγματικά αντίθετη σε οποιοδήποτε επιστημονικό συλλογικό αναστοχασμό για την ωφελιμότητα της κοινωνικής έρευνας και μάλιστα σε μια ιστορική στιγμή που είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία για τον απεγκλωβισμό μας από την κατάσταση αυτή. Ματίνα Παπαγιαννοπούλου, Κοινωνιολόγος-ΕρευνήτριαΝαυσικά Μοσχοβάκου, Εκπαιδευτικός-Ερευνήτρια